Een heen- en wereldreis in deze tijd. Asociaal?

Nou.. daar zijn we dan weer in Nederland en we worden meteen getrakteerd op een nieuwe lockdown. Ook dit weer met aandacht voor het asociaal zijn als je in een vliegtuig stapt. Hmm laat dat nou net al 3,5 maand onze tijdsbesteding zijn.

Ik heb een klein polletje gehouden op instagram: wat vinden jullie? Gaan met die banaan of je aan de regels houden?

Even los van het feit dat degene die op ‘houd je aan regels’ hebben gestemd mensen zijn die ik nooit, maar dan ook nooit, spreek. Ik begrijp jullie wel..

Ik moet zeggen dat deze laatste info van de afgelopen dagen er ook bij mij best wel inhakt. Het voelde altijd al dubbel om in deze tijd op heen- en wereldreis te gaan maar nu alleen maar meer. Ook omdat de laatste weken aanbreken en ik me afvraag of het het nog wel waard is. 

Vergeet niet dat dit negatief reisadvies al sinds het begin van onze sabbatical van kracht was. Al drie jaar staat onze ‘wereldreis’ gepland en hebben we hiervoor gespaard. Hebben we aangegeven op ons werk dat dit voor ons prioriteit heeft en we eventuele consequenties begrijpen. Hebben we onbetaald verlof aangevraagd en uitgerekend hoe we uitkomen zonder inkomsten. En opeens lijkt het allemaal in duigen te vallen.

Wij hebben er bewust voor gekozen om niet bij de pakken neer te zitten en te kijken wat er wel kan. En gelukkig kan er een hoop. En het klopt dat we ons dan niet aan alle regels houden. Maar er komt toch een ‘maar’: als ik in de spiegel kijk neem ik dat mezelf niet kwalijk.

Het is voor jullie misschien lastig voor te stellen hoe het nu is om te reizen maar haal in ieder geval even het beeld van polonaises in de après-ski bar en rijen voor de Kroket van Fred op de strip uit je hoofd.

Het vliegtuig waar je instapt is minstens half leeg, vaker nog leger (klopt, dat is zeker niet lekker voor het milieu, nog iets om over na te denken in de spiegel). Als je aankomt in (in mijn geval) Reykjavik, San José of Windhoek is de aankomsthal leeg en zijn de straten leeg. Als je aankomt bij je hotel ben je hoogstwaarschijnlijk de enige internationale gast en is het hotel uberhaupt alleen open als ze gelukkig nog wat lokale gasten hebben kunnen ontvangen. Als je je huurauto ophaalt (zodat je niet met anderen in bussen hoeft te zitten) loop je over het parkeerterrein waar tientallen auto’s ongebruikt op een rij staan. Jongens, ik overdrijf dus echt niet. 

En zo gaat de reis verder, je bent alleen in je autootje, in je hotel of op de camping. Je bent als kluizenaar op reis en de enige gesprekken die je hebt is met eigenaren van restaurants of hotels die vragen of je alsjeblieft thuis wil vertellen dat het veilig is in hun land. Of ze alsjeblieft willen komen want ze hebben al sinds maart geen inkomsten meer. 

Weet je, in Nederland hebben we het over failliet gaan, in andere landen gaat het over of je kan eten die dag. Zeker in Namibië heb ik zo vaak letterlijk buikpijn gehad van de wanhoop die ik bij mensen zag. Kleine jochies die om water of eten vragen omdat hun families afhankelijk zijn van toeristen die hun stenen of mandjes kopen. En het laatste wat ik wil is hiermee impliceren dat ik de wereld red met het bakje druiven dat ik aan een kind geef. Maar ik vind wel dat we snel tot een balans moeten komen waarin de wereld weer gaat draaien.

En ik vind het te makkelijk om in ons eigen Nederlandse bubbeltje te blijven denken. Dit bubbeltje is ook nog eens het slechtste voorbeeld wat je maar kunt geven en maken we er een puinhoop van. In de andere landen waar ik geweest ben draag je een mondkapje, ontsmet je je handen als je ergens binnen gaat, registreer je je als je boodschappen gaat doen en laat je je temperatuur opnemen om er ook maar iets zekerder van te zijn dat je geen anderen in de winkel besmet. Ik zeg het bij deze hardop: in andere landen is het veiliger dan hier.

Al met al kan ik mezelf in de spiegel aankijken omdat ik weet dat het enige wat ik verkeerd doe is dat ik een poosje in een vliegtuig zit met anderen. Of ik nou hier in Nederland afstand hou of aan de andere kant van de wereld, ik doe er alles aan om anderen niet te besmetten. We houden ons aan de regels. Hebben inmiddels samen zo’n 450 euro uitgegeven aan PCR tests en hebben van de 100 dagen er al zo’n 25 in quarantaine doorgebracht. Niets om zielig over te doen, dat is de realiteit van nu met sabbatical willen. Ik doe dit met alle liefde in ruil voor onze mooie ervaringen. En nog even voor de duidelijkheid: dit alles valt sowieso in het niet bij ziek worden, in de zorg werken of in de risicogroep vallen.

En ik ben dus niet van steen en doet het me wel wat dat anderen er anders over denken. En dat mag ook en het is goed om er bewust van te zijn. Ik hoop dat jullie in ieder geval nu hebben kunnen lezen hoe wij deze periode ervaren en jullie ook bewust zijn van onze gedachte hierover.

Nu gaan we nog eens nadenken en researchen of we nog weg kunnen en welke opties goed voelen voor ons. Nog 6 weken te gaan en we zijn in ieder geval niet van plan deze in een sleur door te brengen.. 😉