En nu ben ik weer gewoon normaal toch?

Het is vandaag 3 juli. Ik kan het me bijna niet voorstellen maar dat betekent dat ik precies een jaar geleden in het vliegtuig ben gestapt. Twee dagen nadat ik mijn laatste werkdag had. Gewoon, omdat ik het had bedacht. Niet omdat het nou per se kon, maar omdat ik het zelf mogelijk heb gemaakt. Sleurloos.

Juist omdat het moet, nu het nog kan.

En nu, precies 1 jaar later, zit ik achter mijn bureau en heb ik best een beetje heimwee naar het avontuur. Als je terugkomt krijg je veel vragen. Of ik alweer geaard en gewend ben. Ik het nog een keer zou doen. Of ik veranderd ben. Maar weet je, ik heb helemaal geen zin om die vragen te beantwoorden. Ik blijf liever lekker op mijn eigen wolkje waar af en toe vliegtuigen voorbij scheuren, waar ik noodles kan eten en waar ik vooral heel erg veel kan lachen en genieten. Ik wil niet aarden. Het idee dat dit iets is wat je één keer in je leven doet en eventueel met heel veel moeite nog een keer doet, daar wil ik niet aan wennen.

Dus als je me vraagt of ik weer gewend ben, wil ik jou eigenlijk vragen: gewend waaraan? Ja klopt, weer naar je werk gaan is even omschakelen, dat ga ik niet ontkennen. Maar bedoel je dat ik er aan moet wennen dat nu alles weer voorbij is?

Objection!

Ik hoef daar niet aan te wennen want het is niet allemaal weer voorbij. Weet je waar ik wel gewend aan ben? Dat je kan doen wat je wilt. Dat je grenzeloos en sleurloos in het leven kan staan. Ik moet weer werken, maar ik kan ook weer sparen. Enig idee wat voor een mogelijkheden dat biedt? Ik ben gewend aan dromen, mijn bucketlist is langer dan ooit en ik weet nu dat niks je tegen hoeft te houden. Misschien ga ik de komende jaren wel geen grote reis maken. Maar niet omdat het niet kan. Maar omdat ik er voor kies om het niet te doen.

Dit jaar ga ik naar Griekenland, daar ben ik nog nooit geweest. In oktober ga ik mijn zusje opzoeken in Thailand. En misschien ga ik in december wel naar zuid Vietnam. Maar misschien ook niet. Misschien komt het me toch allemaal niet uit en spaar ik dagen om volgend jaar een reis naar Peru te maken. Machu Picchu moet onwijs vet zijn. Canada, Oman, Jordanië, Cambodja, New York en Chili staan ook nog allemaal op mijn lijstje.

Maar misschien heb ik daar de komende jaren helemaal geen zin in en kies ik er liever voor om in mijn Citroën C1 naar Frankrijk te rijden. Of in een vlaag van verstandverbijstering weer de vierdaagse te lopen. Of een hele week fulltime te Netflixen (iemand nog een goede serie?). Mensen die mij kennen weten dat ik met mijn richtingsgevoel in mijn eigen huis nog kan verdwalen maar ik weiger mijn eigen leven achterna te lopen alleen omdat ik denk dat ik niet mijn eigen keuzes kan maken.

Dus Wiets, Goeroe van het Sleurloos Leven, wat heb je hier nou van geleerd?

Nou even naast alle diepe veranderingen in levensopvatting, denkwijze en dromen, heb ik vooral geleerd om met stokjes te eten, om af te dingen en om te slapen op een stenen vloer in een tent of in een grot. Ik heb de Maleisische dans Poco-Poco geleerd, ik kan roti met kip, groente en ei bestellen in het Maleis en ik kan inmiddels scooterrijden als een pro. Ik kan nu chili pepers verdragen, ik kan met een tandpasta glimlach poseren voor foto’s en ik ben zelfs in staat om een vulkaan beklimmen. Oh en ik zou het bijna vergeten, ik kan hurkend plassen zonder dat mijn broek zeiknat wordt.

Maar het belangrijkste wat ik heb geleerd is keuzes maken. Als geboren twijfelaar ben ik nu in staat het heft in eigen handen te nemen en daardoor de meest vette dingen ooit te doen.

Graag sluit ik dit overtuigende betoog af met een diepzinnige inspirerende quote van een collega van mijn vriend:

Vaak ben je te bang.

Cheers en blijf sleurloos vooral volgen want zoals je nu weet ben ik nog lang niet klaar!