Bucketlist: Thaiboksen in Thailand

Het is er eentje die al heel lang op mijn lijstje stond. Als je van vechtsport houdt kan je niet door Thailand reizen en alle honderden gyms voorbij lopen. Bij wijze van spreken dan, want eigenlijk kan dat heel makkelijk. Ik heb er nog niet één zelf ontdekt de afgelopen weken.

Muay Thai

Muay Thai is al honderden jaren geleden ontstaan in Thailand, oorspronkelijk om te leren hoe je door kan vechten als je je wapens verliest. De eerste wedstrijden in Thailand vonden al plaats in de 17e eeuw. Toen nog op een open veld, met bandages en wachtend op de K.O. of overgave van je tegenstander. Pas in de 20e eeuw ging het meer lijken op hoe wij het nu kennen: bokshandschoenen, een boksring en tijdlimieten. De Thai waren nog steeds oppermachtig. Karateka’s uit Japan, boksers uit de Filipijnen en andere vechters uit Europa konden niet tegen ze op. (Lang verhaal: klik hier).
Uiteraard hebben ze de ongeslagen status niet voor eeuwig kunnen behouden maar duidelijk is wel dat de Thai een en ander aan ervaring hebben. Daar wil ik wel van profiteren.

Ready to rumble

Met the Eye of the Tiger in mijn achterhoofd betrad ik vol verwachting de gym. Om tot de conclusie te komen dat we in aftands gymzaaltje stonden met 2 bokszakken, spiegels en matten op de vloer. Mooi, precies wat ik voor ogen had.
Nog gaver was de meneer die ons begroette: mr. Klupon zoals wij hem verstonden. Een heerlijk oud baasje met een net iets te klein broekje, een mooie bierbuik en drie woorden Engels. Moeilijk voor te stellen dat hij ooit een professionele thaiboxer is geweest. Maar mr. Klupon wist duidelijk wat hij deed. En het was nog veel duidelijker dat wij niet wisten wat hij deed.

We kregen eerst een mooie broek aan en daarna moesten we op de grond gaan liggen. Dit bleek voor een uitgebreide massage (incl. bilpartij) met tijgerbalsem. Ach zou vast goed voor ons zijn en anders was het in ieder geval even goed voor hem. Daarna mochten we meteen beginnen met 60 rondjes rennen. Ik stond in de fik.

Alleen de warming up was al bijna genoeg voor een K.O. maar geen tijd om te miepen. De training was simpel en doeltreffend. Een stok zo hoog als mijn middel en trappen maar, sixty this leg, sixty that leg. In de hoek gaan staan alsof je straf had en knieën geven, hundred this leg, hundred that leg.
Ik kon niet wachten op het echte werk en toen hij mij mijn bandages omdeed en handschoenen aantrok konden we beginnen. Bij elke stoot of trap deed mr. Klupon alsof ik hem helemaal in elkaar sloeg waardoor ik lekker veel zelfvertrouwen kreeg. En als hij vervolgens iets beter zijn best deed besefte ik dat hij mij waarschijnlijk in 20 sec op de grond zou kunnen krijgen en ik vooral niet moest denken dat ik de nieuwe Badr Hari ging worden. Daarna nog vrolijk wat oefeningen op de bokszak en natuurlijk nog wat push ups en sit ups. Ik. Was. Kapot.

Ik schrijf deze blog twee dagen later en inmiddels kan ik niet meer lopen, niet meer lachen en niet meer slapen zonder herinnerd te worden aan deze training. Die tijgerbalsem is heel leuk, maar spierpijn voorkomt het duidelijk niet.

Toch kan ik iedereen die een excuus zoekt om twee dagen in bed te blijven liggen het zeker aanraden om een lesje te doen. Het is namelijk gewoon super stoer.

Voor iedereen die ook zo stoer wilt zijn

De gyms zijn wat lastiger te vinden want ze liggen meestal wat meer in de buitenwijken. Maar je hostel of hotel kan je zeker helpen. Zeg er dan wel bij dat je geen toeristische les wilt (daar sta je dan in Thailand tussen twintig Hollanders en Duitsers). Laat je ook niet afleiden door de prijs of de duur van de les. Zo’n 400 a 500 baht is in de grote steden normaal en met een beetje geluk krijg je privé training. En sowieso denk je al na een half uur ‘waar ben ik aan begonnen’ dus van een langere training voor hetzelfde geld krijg je alleen maar spijt.

En mocht je in Chiang Mai willen boksen vraag dan vooral naar mr. Kru Pong (een ‘aha’ momentje toen ik eindelijk zijn kaartje kreeg en zijn naam kon lezen) van de Por Piyachai Gym!

Oké genoeg informatie. Ik ga weer verder met zielig zijn. En als je nog niet onder de indruk was van mijn stoere verhaal, hieronder nog een indrukwekkend filmpje.