Een lekker sleurloos motortripje

Normaal is het natuurlijk hartstikke saai. Een beetje touren op de motor in het zonnetje. Genieten van prachtige uitzichten en slapen in een leuke stad met een lekker hotel.
Ons suffe plan bestond uit een tweedaagse rit naar Meo Vac en weer terug. Op deze route rijd je over de Heaven’s Gate Pass en Ma Pi Leng Pass. Moet een van de mooiste routes in Noord Vietnam zijn. Boring.

Tijd voor een beetje (ongepland) avontuur. Gewoon om uit die sleur te komen weet je nie.

Het vergde wel wat aanpassingsvermogen en geduld om deze tweedaagse motortrip te volbrengen. Bij problematische situaties schijn je 5 stadia tot de acceptatie van het probleem de doorlopen. Om mijn hersenen wat te blijven uitdagen tijdens deze eeuwigdurende vakantie zal ik ff een analyse’tje maken.

Fase 1: Ontkenning

De motor viel uit na ongeveer een half uur rijden. Aangezien we hiervoor al 3 uur hadden gedaan over het huren van de motor en het regelen van onze permit, hadden we bedacht dat het vast wel goed ging komen. De ontkenningsfase heeft ongeveer een halve dag geduurd. Toen we na Yen Minh de heuvel niet meer opkwamen was er alleen geen ontkennen meer aan.

Fase 2: Woede

Dit is vooral de fase van Ruud. Psychologisch werken dit soort situaties bij mij eigenlijk vooral op mijn lachspieren.

Fase 3: Onderhandeling

Weet je wat we doen. We gaan gewoon bergafwaarts naar de dichtstbijzijnde garage, laten de motor maken en we gaan dan gewoon alsnog in ieder geval naar Dong Van. Dan rijden we maar in het donker en komen we maar wat later aan. Kunnen we morgenochtend alsnog eerst naar Meo Vac als we dat willen. Goed?

Fase 4: Depressie

Twee uur lang wachten bij de monteur. Het wordt donker en het gaat regenen (in een film zou je het een beetje too much vinden de melancholische timing van het weer). Blij op de motor stappen en dan beseffen dat hij het nog steeds niet doet. Ronduit deprimerend.

Fase 5: Acceptatie

Het maakt ook allemaal niet meer uit. Gierend van de lach de berg af in de meest heftige regen ooit. Bliksempje hier, dondertje daar. Boeiend, we zijn nu toch al nat. Doorweekt, tot je enkels in de overstroomde straten eindelijk een smerig hotel vinden en beseffen dat de bedden zo hard zijn dat je net zo goed op de grond kan liggen. No problemo, dan maar een extra deken uit een andere kamer jatten om op te liggen. En hoe we dit morgen gaan doen? Geen idee. Lekker onder de douche en een hapje eten. Prima. Avontuurlijk. Hilarisch.

Nadat we dus alle stadia van het dealen met onze kapotte motor doorlopen hadden, zijn we de volgende ochtend naar een andere garage gegaan. Hebben we weer anderhalf uur op de reparatie gewacht maar hebben we daarna een prachtige dag gehad. Heerlijk in de zon (in tegenstelling tot de vorige dag) met bizar mooie uitzichten op de heuvels en rijst- en maisvelden. Meteen weer terug naar Ha Giang gereden, zijn we tenminste lekker op tijd bij ons hotel.

 
Wiets, dat klinkt wel een beetje te mooi om waar te zijn.
 

Ohja, 8km voor Ha Giang reedt Ruud over een baksteen midden op de weg. Band kapot dus goedemiddag garage nummer 3. Overigens is hiermee duidelijk geworden dat ik wel degelijk fase 2 kan doorlopen.

Omdat jullie nu natuurlijk super jaloers zijn op ons geweldige avontuur, bij deze hierboven nog een timelapse van een stuk van de route waarbij onze motor het (heel saai) wel deed.